Στο Cafe της Χαμένης Νιότης
Σελίδες: 158
Εκδόσεις: ΠΟΛΙΣ
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
" Άραγε, είμαστε πραγματικά υπεύθυνοι για τους κομπάρσους που δεν τους έχουμε επιλέξει και τους συναντάμε στο ξεκίνημα της ζωής μας; "
(Αυτή η ανάρτηση γράφεται υπό τις μελωδίες της Edith Piaf.)
Όταν προτάθηκε στη λέσχη αυτή η νουβέλα για ανάγνωση συμφώνησα με την επιλογή χωρίς δισταγμό.Δεν είχα ξαναδιαβάσει Modiano και είχα περιέργεια να δω που πήγε το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2014...
Παρίσι,δεκαετία του '60.Μία νεαρή κοπέλα η Λουκί - Ζακλίν που σύχναζε στο Conde, ένα μποέμ cafe ,εξαφανίζεται. Μέσα από τις αφηγήσεις ανθρώπων που την είχαν συναντήσει αλλά και της ίδιας της Λουκί προσπαθούμε να ξετυλίξουμε το νήμα της ζωής της αλλά και του μυστηρίου της εξαφάνισής της.
Σε μία ατμοσφαιρική διήγηση που αποπνέει μελαγχολία και ίσως νοσταλγία ο συγγραφέας μας ταξιδεύει στο Παρίσι εκείνης της εποχής και ψυχογραφεί μία γενιά που μοιάζει χαμένη στις αναζητήσεις της. 'Ανθρωποι περιπλανώμενοι μέσα σε μία μεγαλούπολη σε μία διαρκής αναζήτηση της χαμένης τους ταυτότητας. Μία γενιά νέων, που φαίνεται να την απασχολεί μόνο το παρόν και αρέσκεται στο να κρύβεται πίσω από την ανωνυμία της. Σε αυτόν τον κόσμο τοποθετεί και την ηρωίδα του που βρίσκει ασφάλεια σε ένα καφέ όπου κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα γι' αυτήν από όσα εκείνη έχει σκοπό να αποκαλύψει. Η ανωνυμία είναι αυτή που προσφέρει καταφύγιο αλλά και που καταστρέφει.
Σας έχει τύχει να τελειώνετε την ανάγνωση ενός βιβλίου και να μην έχετε αποφασίσει εάν σας άρεσε ή όχι; Αυτό έπαθα εγώ με το συγκεκριμένο. Ενώ μέσα σε λίγες μόνο σελίδες καταφέρνει να περάσει την ατμόσφαιρα της εποχής με μία υπέροχη αποσπασματική αφήγηση που θυμίζει έντονα κινηματογράφο και δη γαλλικό - το "Ζούσε τη ζωή της" του Γκοντάρ ήταν συνέχεια στο μυαλό μου όσο διάβαζα το βιβλίο - καθώς και να θίξει πολλά ζητήματα όπως η αγωνία της αναζήτησης ταυτότητας και το ζήτημα της Αιώνιας Επιστροφής με σαφή αναφορά στο Νίτσε, ταυτόχρονα γίνεται κουραστικό με τις ατέλειωτες διαδρομές στους δρόμους του Παρισιού και τις συνεχείς παραθέσεις ονομάτων.
Στη λέσχη το βιβλίο δεν έτυχε θερμής υποδοχής. Το συμπέρασμα ήταν ό,τι σχεδόν κανένας δε θα το πρότεινε σε κάποιον φίλο του για ανάγνωση. Ίσως τελικά το βρήκαμε πολύ γαλλικό για τα γούστα μας ή περιμέναμε κάτι περισσότερο από ένα νομπελίστα...;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου