Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης
Σελίδες: 271
Εκδόσεις: Γράμματα
Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη
" Αλλά τελοσπάντων, φαντάσου παιδάκια, όλο παιδάκια, που θα 'ναι σ' ένα μεγάλο χωράφι με σίκαλη και που θα παίζουνε ξερωγωκάτι, ένα παιχνίδι. Μιλάμε, χιλιάδες παιδάκια, κι εκεί γύρω να μην είναι κανείς -κανένας μεγάλος, λέω δηλαδή- μονάχα εγώ. Κι εγώ θα στέκομαι άκρη άκρη σ' ένα ξεκούδουνο γκρεμό. Και η δουλειά μου εμένα θα 'ναι να τα πιάνω εκεί που θα κοντεύουνε να πέσουνε στο γκρεμό -λέω ας πούμε, εκεί που τρέχουνε και που δε βλέπουνε πού πάνε, εγώ θα πρέπει να πετιέμαι από κάπου και να τα πιάνω..."Η δικιά μου έκανε ώρα να μιλήσει. Κι ύστερα, όταν μίλησε, είπε μόνο, " Ο μπαμπάς θα σε σκοτώσει."
Το “Στη Σίκαλη,στα Στάχια,ο Πιάστης” είναι ο καινούριος τίτλος ενός θρυλικού πλέον βιβλίου, του “The Catcher in the Rye” που μας είχε συστηθεί στην αρχική του έκδοση ως ο “Φύλακας στη Σίκαλη”. Δεν άλλαξε βεβαίως μόνο ο τίτλος αλλά και η μετάφραση. Η μόνη που έμεινε ίδια είναι η μεταφράστρια,η γνωστή ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη. (Για τη νέα της μεταφραστική απόπειρα μιλάει εδώ: http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=587767)
Μπορεί όμως μία νέα μετάφραση ενός κλασσικού βιβλίου να βρει νέους αναγνώστες; Αν κρίνω από την περίπτωσή μου και βέβαια μπορεί. Ο φύλακας ή ο πιάστης όπως είναι πλέον γνωστό, ήταν ένα από εκείνα τα βιβλία που πάντα ήθελα να διαβάσω αλλά που ποτέ δεν είχα κάνει μέχρι τώρα. Η νέα μετάφραση και η επανατοποθέτησή του στα ράφια των βιβλιοπωλείων με οδήγησε στην απόκτηση ενός αντιτύπου χωρίς δεύτερη σκέψη αυτή τη φορά...
Ο Χόλντεν Κώλφηλντ, ένας έφηβος που φαίνεται να μη μπορεί να βρει τη θέση του μέσα σέ ένα κόσμο “ιμιτασιόν” -όπως ο ίδιος συνηθίζει να λέει- μας διηγείται μέσα από μία ψυχιατρική κλινική την αποπομπή του για μία ακόμη φορά από ένα ιδιωτικό σχολείο, το Πένσι και την περιπλάνησή του για μερικές μέρες στους δρόμους της Νέας Υόρκης λίγο πριν συναντήσει την οικογένειά του και έρθει αντιμέτωπος με την αντίδραση που αυτή η αποβολή θα φέρει. Στη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης, βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του.
Ο Σάλιντζερ έγραψε αυτό το υπέροχο βιβλίο το 1951 και είναι εντυπωσιακό το γεγονός ό,τι συνεχίζει να μαγεύει τους αναγνώστες ακόμα και σήμερα καθιστώντας την περιπλάνηση του Χόλντεν μία από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες ενηλικίωσης στη λογοτεχνία. Η αμεσότητα του λόγου και το μη πολιτικώς ορθό ύφος αφήγησης είναι αυτό που σε κερδίζει σχεδόν αμέσως. Και λέω σχεδόν γιατί ομολογώ ό,τι ο τόσο άμεσος και προσωπικός λόγος με ξένισε στην αρχή αλλά ευτυχώς αυτό δεν κράτησε παρά μονάχα στις 2-3 πρώτες σελίδες. Έπειτα η χειμαρρώδης αφήγηση του Χόλντεν με παρέσυρε και πολλές φορές έπιανα το εαυτό μου να γελάει με τα πιο σοβαρά πράγματα που λέγονταν με τον πιο αστείο τρόπο.
Ο Χόλντεν Κώλφηλντ είναι επισήμως ένας από τους πιο αγαπημένους μου λογοτεχνικούς ήρωες. Η αυθεντικότητα που αποπνέει, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη ζωή αλλά και η απέραντη μοναξιά του σε κάνει να τον αγαπήσεις όλο και πιο πολύ και ίσως να ταυτιστείς μαζί του. Είναι ένας έφηβος που αντιμετωπίζει τον κόσμο σαν κουρασμένος ενήλικας με μία παιδική αφέλεια που σε συναρπάζει. Σου ξαναθυμίζει πώς είναι να είσαι έφηβος και να νιώθεις ό,τι όλος ο κόσμος είναι εναντίον σου.
Ο Χόλντεν δε ζητάει τίποτα περισσότερο από το να μπορέσει να προστατέψει τα παιδιά όλου του κόσμου...
